Zonder

En dan begin ik te schrijven en wil ik niet stoppen terwijl ik liefst van al zou willen luisteren. Mooie woorden die ik ook gebruik maar dan anders en niet zoals hem of niet zoals jij. En de ene is niet beter dan de andere en ik ben zeker nooit de beste maar toch doe ik het dan nog. Heel eenvoudig en soms te veel en bijna nooit te weinig. Vragen stellen zal ik niet doen want dat is niet nodig want ik kan gewoon luisteren of nadenken of zo iets. Wat ik dan wil weten is waarom ik in deze zin toch al twee vraagwoorden heb gebruikt maar ik wil niet toegeven dat ik eigenlijk nergens aan denk nu op dit moment. Ja ik kruip zo meteen in bed hoor maar toch even tikken en hé het tikt ook op de klok en in de kast. Dan heeft de ruimte mij toch niet nodig want er is genoeg geluid. En mijn ogen willen wel dicht gaan net zoals de gordijnen al zijn van zodra het donker werd. Ik zal ze weer opendoen als ik wakker ben en klaar ben voor een nieuwe dag of ook als ik er niet klaar voor ben maar dat weet ik nu nog niet. Morgen misschien.

Er moeten mensen zijn

die zonnen aansteken...

Er moeten mensen zijn die bellen blazen en weten van geen tijd.
Die zich kinderlijk verbazen over iets wat barst van mooiigheid.
Ze roepen van de daken dat er LIEFDE is, en WONDER!

Luister maar.

(klik rechts op dat "filmpje")

Mechelen - Wijgmaal

"Jongedame, wa gaan de Belgen doen vanavond? ...voetbal e..."
"Ja, euhm... verliezen zeker."
"Iel goe, stopt nu da dopke maar weer in u oren."

Niet dat ik zo weinig vertrouwen heb in de Belgen hoor... Ik had me geïnstalleerd in de trein, toen plots een club mannen de coupé binnenkwam. Recht tegenover mij den Eddy en de Luc. Geen minuut hebben ze gezwegen, de mannen van de Vriendenkring van de mannen van '56. "'k Zoun u vader kunnen zijn". Och ja, 't was nog wel grappig, maar doen wat ik moest doen, dat kwam er niet van. "Aha, das ist deutsch!" "En wa kunde daar zoal mee doen?" Ze waren toch zo geïnteresseerd...
Al van het eerste moment, toen ze dachten dat ik een camerastatief bij me had, maar "nee, da's van ne micro... om te zingen he". "Ah, gij zingt ook nog?"

Regenboog

Ik heb een lied geschreven

...

Nu de muziek nog

Onzichtbaar

een zucht is onzichtbaar
net als de wind
de nacht is onzichtbaar
als de dag begint
onzichtbaar zijn de dingen
die ik kwijt ben
die ik nooit meer vind
maar
met mijn ogen dicht
zie ik alles
wat mijn hoofd verzint

uit: Jij bent de liefste (dank je wel zusje)

Dan vraag ik me af

Heb ik dan iets gedacht dat niet zo is?
Hoe is?
Wel, zo. Je weet wel.
Neen, ik weet niet. Is 'zo' de waarheid dan? Of heb je 'zo' gedroomd?
Neen, ik droom enkel rare verhalen die niet waar kunnen zijn.
Maar dan is 'zo' toch waar? Of toch niet?
Dat vraag ik je nu net.
Hoe kan ik nou weten of wat jij gedacht hebt waar is?
Weet ik niet. Maar iemand moet het toch weten?
Misschien moet je het ontdekken.
Dat kan ik niet.
Waarom niet?
Ik durf niet vragen.
Maar je kan toch zoeken?
Oh ja. Zoeken. Maar wat moet ik zoeken?
Wat je wil vinden.
Oh. Dan moet ik eerst nog eens nadenken.
Nadenken?
Ja, of zoeken... wat ik wil vinden.
Moet ik je helpen?
Je mag.

Franz, du red'st im Fieber

Marie: Dieweil der Tag lang und die Welt alt ist, können viel Menschen an einem Platz stehen, einer nach dem andern.
Woyzeck: Ich hab ihn gesehn.
Marie: Man kann viel sehn, wenn man 2 Augen hat und man nicht blind ist und die Sonn scheint.

- uit Woyzeck, Georg Büchner -