Soms moeten we het stellen met wat minder. Soms zijn we “blut”. Iets wat studenten wel eens meemaken, of soms is het de algemene gezinssituatie die wat minder luxe toelaat… Vervelend, dat zeker. Alles kan beter, maar… ook slechter.
En toch kunnen we telkens weer zeggen “dat liefde het belangrijkst is”. Cliché, enorm, maar toch speelt het mee. We horen het en wimpelen het af, maar het is een zinnetje waar we vaak op teruggrijpen, niet?
Nu is het net die liefde die me af en toe – helaas, niet regelmatig (genoeg) – raakt. Als ik zie hoe een meisje in de klas tranen in haar ogen krijgt omdat zij geen cadeautje krijgt en haar buurmeisje wel, terwijl zij tussen hetzelfde vuilnis woont als zij, stoort het me plots niet meer dat ik niet alles, of weinig, van mijn verlanglijstje kan schrappen. Wat moet zo’n kind denken? Wat kan zo’n kind begrijpen? Meer als ik soms, denk ik…
Ik denk aan mezelf, toen ik een klein meisje was… wat ik allemaal wilde hebben. En dan merk ik dat er helemaal niks veranderd is. “Gelukkig zijn is genoeg.” Tot het dan weer Kerstmis is. Die verwachting is er toch, uitkijken naar wéér iets materieels. “Het wordt ons opgedrongen door de omgeving”? Misschien…
Ach… er zijn veel mensen voor wie Kerst niet anders kan zijn dan andere dagen… Voor mensen die het allerkleinste al zo veel waard achten. Hen zie je vaak nog het snelst glimlachen. Familie, veel anders hebben ze niet, maar klagen doen ze minder dan “ons”. Naïef zijn ze evenmin. Gelukkig? Dat dan weer niet?
Wat had ik zin om in de televisie te stappen en die paar meisjes en jongens een cadeautje te geven, ik heb zo veel!
Misschien was dat traantje dat ik wegpinkte wel al een mooi begin… al zou zo’n traantje mij toch vaker moeten herinneren aan, aanzetten tot… beginnend dicht bij huis.
Donderdag 28 december 2006
n.a.v. een reportage op Eén met Ilse Van Hoecke in de Filippijnen voor 11.11.11
