Woordloos

Met woorden
probeer ik te zeggen
wat zinloos is.
Ik schrijf
omdat het stil blijft.
Ik schrijf
omdat ik niet kan spreken.
Het niet kan
uitspreken.
Alleen maar
probeer ik
te luisteren.
En te verstaan
wat bijna onmogelijk is.
Onhoorbare, onzegbare
stilte.

Goede Vrijdag, Stille Zaterdag

nooit vergeten...
zo zinloos...
en je vraagt je af...
maar een antwoord is er niet...

Kwetsbaar

Heerlijk, de afgelopen weken
Gelukkig met hem
Gelukkig met hen
Geen moeite moeten doen, gewoon van elkaar houden
Het wordt ons gewoon in de schoot geworpen
En net daarom lijkt het niet echt
ook al is het dat wel
Rust vinden blijft moeilijk
Net nu is het misschien nog breekbaarder
Kwetsbaar
maar mooi
Om te koesteren
en mee door te gaan
Met een dromerige glimlach
Want het leven wacht op ons
En nee, de pijn is niet weg
ongeluk, verdriet en teleurstelling
steken nog elke dag de kop op
Maar we wandelen voort
met een duwtje in de rug

Zweven, Leven, Reizen

Ik zit op de trein en ik zweef
tussen twee steden, twee werelden bijna
Het verlangen kriebelt, om eindeloos vrij te zijn,
te zweven over die weilanden, alleen of met een paard.

Ik ben een reiziger en zoek nog naar ‘thuis’.
Thuis is niet maar op één plaats,
‘k heb er nu al verschillende
ofwel niet een.

Ik hou hiervan, geniet van de vijftig minuten durende totale vrijheid,
- niet op de ene plaats en niet op de andere -
en hoop stilletjes dat het langer kan duren,
dat het niet hóeft te eindigen.

Maar wanneer m’n ratio komt bovendrijven, zegt m’n hoofd dat “dat het ook niet is”.

Och, zwijg nu maar. Daar gaat het niet om. Het is de droom die telt en de zoete hoop.
Nog twintig minuten te gaan op deze reis.

Een vervolg komt er wel…

Ik wil en het kán. Een leven lang… met tussenposen.