Omweg

Stille tranen rollen zachtjes
terwijl ze boos is, op de trein.
Ze had al thuis kunnen zijn
over acht minuten, maar ze heeft nog zeker
een half uur voor de boeg.
Ze wil gewoon naar huis, want het is vrijdag.
Vrijdag wil ze thuis zijn.
Ze staart voor zich uit
en beweegt niet, terwijl de muziek
waar ze naar luistert
ook hoorbaar kan zijn voor anderen
al zijn die niet met veel.
Had ze nu toch maar haar intuïtie gevolgd (en
die andere trein genomen)
maar die vertrouwt ze niet meer.
Spijt komt terug. Spijt over
de dingen die ze beter anders had gedaan.
Ze beseft het
nog maar eens.
Dat ze slimmer had kunnen zijn
en het niet is geweest.
De trein maakt al voor de vierde keer lawaai
het lijkt op een alarm.
Telkens weer wellen er zo veel gedachten op.
Schakel het alsjeblieft uit…
Het dient tot niets. We rijden toch maar door.
Op één spoor. Of zoiets.

Zondagochtend

de felle ochtendzon
verwarmt
door de mist
die door de straten dwaalt
ik luister naar Air
zij zingen over een ster
het voorlicht van m'n fiets staat aan
maar werkt niet
en het is niet nodig
want iedereen ziet me

ik schaam me voor de trein
die zich gewoon een weg
erdoorheen baant
hij eist zijn plaats op
zelfbewust
of is het jaloezie
stiekem mijn eigen verlangen

Desperate Housewives

Ik heb zo veel willen schrijven de laatste weken. Terwijl de trein me meevoerde of de straten me door de stad leidden. (Wat hou ik trouwens van Leuven en Antwerpen.) En natuurlijk wachtte ik ermee. En dan gaat het niet meer. Vooral niet in een week waarin ik achter iedere gedachte een vraagteken plaats. Vaste grond voelt korrelig aan, soms zakt mijn voet even weg in het zand, dan weer struikel ik over een steentje. Maar weinig is zeker. En wie ben ik.
En aan dit stukje ben ik veel te lang bezig geweest, terwijl ik tv keek.

Prachtig.