Ik heb zo veel willen schrijven de laatste weken. Terwijl de trein me meevoerde of de straten me door de stad leidden. (Wat hou ik trouwens van Leuven en Antwerpen.) En natuurlijk wachtte ik ermee. En dan gaat het niet meer. Vooral niet in een week waarin ik achter iedere gedachte een vraagteken plaats. Vaste grond voelt korrelig aan, soms zakt mijn voet even weg in het zand, dan weer struikel ik over een steentje. Maar weinig is zeker. En wie ben ik.
En aan dit stukje ben ik veel te lang bezig geweest, terwijl ik tv keek.
En aan dit stukje ben ik veel te lang bezig geweest, terwijl ik tv keek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten