Stilte

De warme gloed die het huis gedurende de dag had gevuld kwam me tegemoet toen ik vanuit de frisse avondlucht weer binnenkwam. De zon is aan het ondergaan op dit moment, maar het voelt alsof ze daar al de hele dag mee bezig is. Of langer.

Ik heb vandaag gevloekt, gehuild, af en toe geglimlacht, me vooral veel herinnerd en vragen uit mijn hoofd verbannen.

Vrijdag twintig juli was geen mooie zomerdag, ook al ziet de afsluiting ervan er zo vredig uit. Een blauwe lucht met goudgekleurde wolken. Geen grijze, de wereld afdekkende, regen neergooiende massa, terwijl de zon probeerde een straaltje mee te pikken.

De foto staat nu op de piano, naast die van een andere vriend die zich niet meer laat zien. De liedjes zullen niet meer hetzelfde klinken, maar ik denk dat mijn tranen nu eventjes op zijn.

Shoppen

Vandaag ging ik shoppen, reeds voor de derde keer tijdens deze koopjesperiode, ook wel solden genoemd. Eveneens voor de derde keer raakte ik geïrriteerd door een van de huidige modeverschijnselen. Ik heb geen idee of ze een naam hebben, maar ik heb dus problemen met de stretch-jeansbroeken waarvan de pijpen naar binnen toe lopen en zelfs aan de enkels strak zitten. Mijn figuur en zulke broeken, don't even try... Nu zou ik zó graag nog eens een deftige jeans kopen, vind ik in alle winkels waar ik normaal toch ietwat mijn zin op de kop kan tikken niks dan die soort. Is het een nieuwe hype? Ook bij mannen zie ik het vaak, neem nu op Rock Werchter: bijna alle mannelijke artiesten hadden zo'n broek die aansloot tot op de enkels. Sommigen siert het, en van "emo-types" (dat is een term die ik hier en daar opvang) ben ik het al gewend, maar echt mannelijk is het niet en ik vind het niet mooi. Tot mijn grote spijt deed Brandon Boyd (zanger van Incubus) er ook aan mee... veel verkeerd kan hij niet doen, maar dat was toch een kleine teleurstelling. Nu ja, ik vind het dus vooral jammer dat ik geen leuke jeans kan vinden. Ten eerste heeft niet iedereen zo'n "perfect" lijntje (want eerlijk gezegd, die gevoelige snaar wordt ook geraakt), en ten tweede vindt écht niet iedereen het mooi.
En de buschauffeur reed gewoon door en ik was kwaad. Mama en ik stonden al twintig minuten te wachten, aan de beginhalte van het bustraject en ondanks oogcontact had de bestuurder dus blijkbaar geen zin om te stoppen en ons mee te nemen.