That I Would Be Good

How bout me not blaming you for everything
How bout me enjoying the moment for once
...
How bout grieving it all one at a time


And all I really want is some patience
A way to calm the angry voice
...
All I really want is some peace man
a place to find a common ground
...
All I really want is some comfort
A way to get my hands untied


You live you learn
You love you learn
You cry you learn
You lose you learn
You bleed you learn
You scream you learn

You grieve you learn
You choke you learn
You laugh you learn
You choose you learn
You pray you learn
You ask you learn
You live you learn

And isn't it ironic... don't you think

Al ben ik nog zo blij, ja zó blij met die paar kleine zekerheden... het doet iets, het laat me niet koud, 't doet stilletjes pijn. En ze zien het niet altijd... Misschien moet ik stoppen met me af te vragen wanneer wel. Misschien zelfs niet meer.
Wat een gevoel om het nieuwe jaar mee te beginnen. Niet gewoon een nieuwe dag.

(By the way, thanks Alanis Morissette en jij, jij en jij - jullie wel!)

(Oh en ja, lees dat van de titel ook eens.)

Leven

Ik heb lang niet geschreven. Waarschijnlijk is dat te wijten aan de kleine wanorde in mijn hoofd. Mijn gedachtewereld situeert zich overal en nergens, in spiralen (die ik niet kan bepalen als op- of neerwaartse) en cirkels.
Meer dan ooit ervaar ik wat 'leven' is. Ik ontdek dat er een verleden bestaat, en dat dat de toekomst soms moeilijk maakt, maar tegelijk leer ik dat er hoop is, en dat zelfs de vervulling ervan irgendwie mogelijk is. Hoop... op meer en beter, of hoop op voortzetting of heropflakkering van bepaalde 'verleden tijden'.
Hoop is er, maar ook zorgen. Zorgen die de hoop met zich meebrengt, of zorgen om de tegenwoordige tijd. Minder om de toekomst, omdat ik me daar nog even buiten houd. (Wel droom en fantaseer ik een beetje, zonder rekening te houden met een eventuele realiteit.)
Impulsieve uitingen van verdriet of angst, plotse huilbuien die niet te stoppen lijken, samen met eindeloze verwijten aan mezelf... dat zijn enkele gevolgen van het besef dat dit misschien wel 'het leven' is. Gelukkig is het er maar een deel van.
Leven is ook mooi. Maar dat leven eenvoudig is, daar ben ik het niet mee eens. En 'bestaan', dat vind ik goed. Ik besta. Ik ben, ik leef. En dat voel ik.

"Het zou een bestaan vol moeilijkheden worden, maar van de aangename soort, moeilijkheden waar we trots op kunnen zijn, die we onder controle kunnen houden en op prijs stellen... als een erfstuk in de familie." (Duizend schitterende zonnen)

Zo kan je het ook bekijken...