Verhuisd!

Naar http://palabramia.wordpress.com/

Zaventem op zondag

Zondagnamiddag in Zaventem
Bewonersgroepen regio Zaventem doen afleidingsmanoeuvre

Nooit meer een morgen

Als er nooit meer een morgen zou zijn
En de zon viel in slaap met de maan
Heb je enig idee wat het met je zou doen
Als je nog maar een dag zou bestaan?

Zou je hart zich weer vullen met vuur?
Van de eeuwige schaamte bevrijd
Keek je niet meer benauwd naar de klok aan de muur?
Kwam je los uit de greep van de tijd

Zouden zorgen niet langer je leven bepalen
En had je voor angst geen ontzag?
Was je held of heldin van je eigen verhalen
Al was het dan maar voor een dag

Zou de toekomst niet langer je denken beheersen
En leefde je voor het moment
Met een luisterend oor voor het kind in jezelf
Zou je eindelijk weer zijn wie je bent

We verbannen de dromen naar morgen en later
Maar doet het je stiekem geen pijn?
Dat je dan pas zou doen wat je altijd al wou
Als er nooit meer een morgen zou zijn

We verbannen de dromen naar morgen en later
Maar doet het je stiekem geen pijn?
Dat je dan pas zou doen wat je altijd al wou
Als er nooit meer een morgen zou zijn

- Marco Borsato -

Geheim

... ben ik even helemaal de weg kwijt ...

Zorgeloos

Ik kijk naar links, naar rechts
Daarna staar ik voor me uit
Af en toe werp ik een blik naar boven
met vraagtekens in m’n ogen

De lente doet me bijna huilen
Zij maakt me blij als ik loop
met m’n neus in de zon
Maar stilletjes knaagt het vanbinnen
Ik voel het als het stil wordt…

Het heldere lentegroen, de lichtblauwe lucht
in contrast met mijn verwarde gevoel

Die machteloosheid, de tijd die voortgaat
Ik wacht… en wacht…
en vraag me af wat er na de stilte komt

Zelfs al huppel ik, dans ik, zing ik, lach ik…
Zorgeloosheid is nog steeds de mooiste droom die er is

Ik wil weer schrijven, denken, aanwezig zijn...
Ik verlang naar lente in m’n hoofd.

Slipping Away

All that we needed, was right
The threshold is breaking, tonight

Open to everything happy and sad
Seeing the good when it's all going bad
Seeing the sun when I can't really see
Hoping the sun will at least look at me

Focus on everything better today
All that I needed I never could say
Hold on to people they're slipping away
Hold on to this while it's slipping away

All that we needed, tonight
Are people who love us, and life
I know how it feels to need
Oh when we leave here, you'll see

Open to everything happy and sad
Seeing the good when it's all going bad
Seeing the sun when I can't really see
Hoping the sun will at least look at me

Focus on everything better today
All that I needed I never could say
Hold on to people they're slipping away
Hold on to this while it's slipping away

So long
So long

Open to everything happy and sad
Seeing the good when it's all going bad
Seeing the sun when I can't really see
Hoping the sun will at least look at me

Focus on everything better today
All that I needed I never could say

Hold on to people they're slipping away
...

- Moby -

Een meisje in het park

Een middag in het park, drie uur lang
onder de zon en onder de wolken
De geur van gras en de geur van mensen
De muziek van festivalbands en stemmen om me heen
Kleine beestjes die over mij en mijn papieren kruipen
Roze bloesems, frisbees en mooie kleren.

Dank U voor de lente
Dank U voor de mensen, die zoveel meer zijn dan ze denken...

Twee meesjes in de boom
snoepen een stukje vreugde mee

Vragen zonder einde

Waarom wil ik het weten
Waarom wil ik redenen
Waarom kan ik niet accepteren
Waarom kan ik niet aanvaarden dat 'dat het leven is'
Waarom besef ik dat ik verlies
Waarom doe ik er niets aan
Waarom geloof ik dat er niets aan te doen is
Waarom blijven de vragen komen
Waarom wil ik een antwoord
Waarom denk ik dat er geen antwoorden zijn
Waarom vraag ik, waarom wil ik weten

Waarom is het zo verdomd moeilijk?

Woordloos

Met woorden
probeer ik te zeggen
wat zinloos is.
Ik schrijf
omdat het stil blijft.
Ik schrijf
omdat ik niet kan spreken.
Het niet kan
uitspreken.
Alleen maar
probeer ik
te luisteren.
En te verstaan
wat bijna onmogelijk is.
Onhoorbare, onzegbare
stilte.

Goede Vrijdag, Stille Zaterdag

nooit vergeten...
zo zinloos...
en je vraagt je af...
maar een antwoord is er niet...

Kwetsbaar

Heerlijk, de afgelopen weken
Gelukkig met hem
Gelukkig met hen
Geen moeite moeten doen, gewoon van elkaar houden
Het wordt ons gewoon in de schoot geworpen
En net daarom lijkt het niet echt
ook al is het dat wel
Rust vinden blijft moeilijk
Net nu is het misschien nog breekbaarder
Kwetsbaar
maar mooi
Om te koesteren
en mee door te gaan
Met een dromerige glimlach
Want het leven wacht op ons
En nee, de pijn is niet weg
ongeluk, verdriet en teleurstelling
steken nog elke dag de kop op
Maar we wandelen voort
met een duwtje in de rug

Zweven, Leven, Reizen

Ik zit op de trein en ik zweef
tussen twee steden, twee werelden bijna
Het verlangen kriebelt, om eindeloos vrij te zijn,
te zweven over die weilanden, alleen of met een paard.

Ik ben een reiziger en zoek nog naar ‘thuis’.
Thuis is niet maar op één plaats,
‘k heb er nu al verschillende
ofwel niet een.

Ik hou hiervan, geniet van de vijftig minuten durende totale vrijheid,
- niet op de ene plaats en niet op de andere -
en hoop stilletjes dat het langer kan duren,
dat het niet hóeft te eindigen.

Maar wanneer m’n ratio komt bovendrijven, zegt m’n hoofd dat “dat het ook niet is”.

Och, zwijg nu maar. Daar gaat het niet om. Het is de droom die telt en de zoete hoop.
Nog twintig minuten te gaan op deze reis.

Een vervolg komt er wel…

Ik wil en het kán. Een leven lang… met tussenposen.

Dank Je

Een hoopje geluk
meer dan twee handen vol
Kriebels in m'n buik
een glimlach in m'n hoofd

Ja, het ís geluk
het is zegen
Het geeft rust
en zin om te leven

Feelings...

Je zet me
aan het denken.
Vaak, en diep.
Maar schrijven erover
lukt me niet.
Toch niet
zoals ik het wil.

Je wil weg
en ik ook, dat weet je.
Gewoon, zomaar
alles achter ons laten.
Maar dat alles is veel
en genoeg om ons
tegen te houden.
Want het kan niet en het
mag niet?

We praten veel.
Ik hoor jou graag,
ook al worden we er
niet altijd vrolijk van.

Binnenkort
schrijf ik het op.
Onderneem ik
nog een poging.
Ooit moet het toch
eens lukken?

Mijn wereld

Ik leer over een theorie. Momenteel lees ik ‘niet noodzakelijk van de werkelijke werkelijkheid – ook fictieve werelden’… Oh!

Maar nee, ik moet mijn werkelijkheid beperken tot één domein nu. Ik mag niet denken buiten dat ene kader. En dat is zo moeilijk, want er komen veel dingen op me af, ook al krijgen ze nu geen echte toegang. Ze zijn er, en ze sluipen binnen, of springen er plots in. Maar nu mag ik het leven even niet te ruim bekijken, in een klein hokje moet ik blijven. Nu even niet mijn wereld, even niet mijn leven, alleen maar een deel ervan.

Ik heb de indruk dat ik een stukje wereld heb laten vallen. Al een tijdje geleden. Maar er is nog wel wat van over denk ik. Te laat is het niet. Trouwens, te laat, waarvoor? Als er iets ‘kwijt’ is, dan is het voor die dingen misschien ‘te laat’ en dan is daar waarschijnlijk niks meer aan te doen. En dan is er de moeilijke opdracht van het accepteren. Aanvaarden dat de tijd – of de omstandigheden – die met zich heeft meegenomen. Het zijn misschien helemaal geen stukjes van iets dat uiteengevallen is. Eerder dat ‘iets’ dat nog bestaat, maar aangetast is, bijgeschaafd door tijd en afstand… Er blijft die overtuiging dat er toch dat ‘iets’ is, dat nog gekoesterd kan worden, en dan heb ik het niet alleen over herinneringen, maar ook over heden. Het bestaat nog wel. Die stap moet opnieuw gezet worden, om er weer toegang tot te krijgen. Maar het is niet verdwenen, nee, het is niet weg.

Maar, zoals ik al zei, nu niet. Maar ik besef nu wel dat mijn werkelijkheid, mijn wereld, toch nog breder is dan ik dacht, dan ik lange tijd gevreesd heb. Ik heb het zelf verruimd, mijn blik, mijn realiteit, mijn eigen leventje… en teruggaan is niet mogelijk, maar de draad weer opnemen wel. Mooi zo. Binnenkort… niet zo lang meer.

P.C. Hooft

Mijn lief, sint ick u mis, verdrijve' ick met mishaeghen
De schoorvoetighe Tijdt, en tob de lange daeghen
Met arbeit avontwaerts; uw afzijn valt te bang.

En mijn verlangen can den Tijdtgod niet beweghen.
Maer 't schijnt verlangen daer sijn naem af heeft gecreghen,
Dat ick den Tijdt, die ick vercorten wil, verlang.