Ik heb lang niet geschreven. Waarschijnlijk is dat te wijten aan de kleine wanorde in mijn hoofd. Mijn gedachtewereld situeert zich overal en nergens, in spiralen (die ik niet kan bepalen als op- of neerwaartse) en cirkels.
Meer dan ooit ervaar ik wat 'leven' is. Ik ontdek dat er een verleden bestaat, en dat dat de toekomst soms moeilijk maakt, maar tegelijk leer ik dat er hoop is, en dat zelfs de vervulling ervan irgendwie mogelijk is. Hoop... op meer en beter, of hoop op voortzetting of heropflakkering van bepaalde 'verleden tijden'.
Hoop is er, maar ook zorgen. Zorgen die de hoop met zich meebrengt, of zorgen om de tegenwoordige tijd. Minder om de toekomst, omdat ik me daar nog even buiten houd. (Wel droom en fantaseer ik een beetje, zonder rekening te houden met een eventuele realiteit.)
Impulsieve uitingen van verdriet of angst, plotse huilbuien die niet te stoppen lijken, samen met eindeloze verwijten aan mezelf... dat zijn enkele gevolgen van het besef dat dit misschien wel 'het leven' is. Gelukkig is het er maar een deel van.
Leven is ook mooi. Maar dat leven eenvoudig is, daar ben ik het niet mee eens. En 'bestaan', dat vind ik goed. Ik besta. Ik ben, ik leef. En dat voel ik.
"Het zou een bestaan vol moeilijkheden worden, maar van de aangename soort, moeilijkheden waar we trots op kunnen zijn, die we onder controle kunnen houden en op prijs stellen... als een erfstuk in de familie." (Duizend schitterende zonnen)
Zo kan je het ook bekijken...
Meer dan ooit ervaar ik wat 'leven' is. Ik ontdek dat er een verleden bestaat, en dat dat de toekomst soms moeilijk maakt, maar tegelijk leer ik dat er hoop is, en dat zelfs de vervulling ervan irgendwie mogelijk is. Hoop... op meer en beter, of hoop op voortzetting of heropflakkering van bepaalde 'verleden tijden'.
Hoop is er, maar ook zorgen. Zorgen die de hoop met zich meebrengt, of zorgen om de tegenwoordige tijd. Minder om de toekomst, omdat ik me daar nog even buiten houd. (Wel droom en fantaseer ik een beetje, zonder rekening te houden met een eventuele realiteit.)
Impulsieve uitingen van verdriet of angst, plotse huilbuien die niet te stoppen lijken, samen met eindeloze verwijten aan mezelf... dat zijn enkele gevolgen van het besef dat dit misschien wel 'het leven' is. Gelukkig is het er maar een deel van.
Leven is ook mooi. Maar dat leven eenvoudig is, daar ben ik het niet mee eens. En 'bestaan', dat vind ik goed. Ik besta. Ik ben, ik leef. En dat voel ik.
"Het zou een bestaan vol moeilijkheden worden, maar van de aangename soort, moeilijkheden waar we trots op kunnen zijn, die we onder controle kunnen houden en op prijs stellen... als een erfstuk in de familie." (Duizend schitterende zonnen)
Zo kan je het ook bekijken...
4 opmerkingen:
"Maar dat leven eenvoudig is, daar ben ik het niet mee eens."
Doet me denken aan Living is Simple van Switchfoot, 'k moest er van de week ook nog aan denken.. :) Leven op zich is wel simpel, ademhalen..
Maar een leven is veel complexer dan ademhalen.. Alles wat er gebeurt, gebeurd is..
Dus ik ben 't er ook niet zo mee eens.. ;)
't Was aan de hand van jouw nickname, waar dat in stond, dat ik op die gedachte kwam ;-)
'k Had dat vermoeden al ja :)
(yes maat, ik inspireer mensen..)
Dag Evelyn!
Toevallig kom ik nog eens langs op je blog. Echt waar, je tekstjes zijn prachtig, inspirerend en zo enorm herkenbaar... Het is fijn om ze te lezen.
Bij deze wil ik je alvast een mooi 2008 toewensen. De tijd gaat toch enorm snel. Volgend jaar ga ik op Erasmus (naar Montpellier waarschijnlijk) en zal je van mij ook een blog kunnen lezen :-)
Groetjes, Ruth
Een reactie posten