Dankzij Ambrozijn was het nog meer lente. Ik fietste door de mooie stad, waarvan ik de gezelligheid weer herontdekt had, met Fruitpap in mijn oren. Vrolijker kon het niet zijn.
Iedereen zag eruit als lente. Het voelde als lente. Iedereen was mooi. En alles.
Maar zo ver zijn we nog niet. Nog even wachten, het is nog te vroeg.
En weet je, Zon? Je mag in mijn ogen schijnen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
zooo mooi...
De zon heeft in mijn ogen geschenen vandaag ook, maar ze mocht.
Ik mis de lente en ik verlang naar de lente,
ik verlang naar de eerste dag dat ik blootvoets (en hopelijk ook wel blootarms) in het frisse gras kan lopen.
Ik mis Eef.
Nu scheen ze ook weer in mijn ogen, maar ik schermde ze even af, omdat ik die mooie woorden niet kon lezen.
Ja. Het moet nu maar lente worden.
en blote voeten zijn hip
Een reactie posten