Ik leer over een theorie. Momenteel lees ik ‘niet noodzakelijk van de werkelijke werkelijkheid – ook fictieve werelden’… Oh!
Maar nee, ik moet mijn werkelijkheid beperken tot één domein nu. Ik mag niet denken buiten dat ene kader. En dat is zo moeilijk, want er komen veel dingen op me af, ook al krijgen ze nu geen echte toegang. Ze zijn er, en ze sluipen binnen, of springen er plots in. Maar nu mag ik het leven even niet te ruim bekijken, in een klein hokje moet ik blijven. Nu even niet mijn wereld, even niet mijn leven, alleen maar een deel ervan.
Ik heb de indruk dat ik een stukje wereld heb laten vallen. Al een tijdje geleden. Maar er is nog wel wat van over denk ik. Te laat is het niet. Trouwens, te laat, waarvoor? Als er iets ‘kwijt’ is, dan is het voor die dingen misschien ‘te laat’ en dan is daar waarschijnlijk niks meer aan te doen. En dan is er de moeilijke opdracht van het accepteren. Aanvaarden dat de tijd – of de omstandigheden – die met zich heeft meegenomen. Het zijn misschien helemaal geen stukjes van iets dat uiteengevallen is. Eerder dat ‘iets’ dat nog bestaat, maar aangetast is, bijgeschaafd door tijd en afstand… Er blijft die overtuiging dat er toch dat ‘iets’ is, dat nog gekoesterd kan worden, en dan heb ik het niet alleen over herinneringen, maar ook over heden. Het bestaat nog wel. Die stap moet opnieuw gezet worden, om er weer toegang tot te krijgen. Maar het is niet verdwenen, nee, het is niet weg.
Maar, zoals ik al zei, nu niet. Maar ik besef nu wel dat mijn werkelijkheid, mijn wereld, toch nog breder is dan ik dacht, dan ik lange tijd gevreesd heb. Ik heb het zelf verruimd, mijn blik, mijn realiteit, mijn eigen leventje… en teruggaan is niet mogelijk, maar de draad weer opnemen wel. Mooi zo. Binnenkort… niet zo lang meer.
