Mijn wereld

Ik leer over een theorie. Momenteel lees ik ‘niet noodzakelijk van de werkelijke werkelijkheid – ook fictieve werelden’… Oh!

Maar nee, ik moet mijn werkelijkheid beperken tot één domein nu. Ik mag niet denken buiten dat ene kader. En dat is zo moeilijk, want er komen veel dingen op me af, ook al krijgen ze nu geen echte toegang. Ze zijn er, en ze sluipen binnen, of springen er plots in. Maar nu mag ik het leven even niet te ruim bekijken, in een klein hokje moet ik blijven. Nu even niet mijn wereld, even niet mijn leven, alleen maar een deel ervan.

Ik heb de indruk dat ik een stukje wereld heb laten vallen. Al een tijdje geleden. Maar er is nog wel wat van over denk ik. Te laat is het niet. Trouwens, te laat, waarvoor? Als er iets ‘kwijt’ is, dan is het voor die dingen misschien ‘te laat’ en dan is daar waarschijnlijk niks meer aan te doen. En dan is er de moeilijke opdracht van het accepteren. Aanvaarden dat de tijd – of de omstandigheden – die met zich heeft meegenomen. Het zijn misschien helemaal geen stukjes van iets dat uiteengevallen is. Eerder dat ‘iets’ dat nog bestaat, maar aangetast is, bijgeschaafd door tijd en afstand… Er blijft die overtuiging dat er toch dat ‘iets’ is, dat nog gekoesterd kan worden, en dan heb ik het niet alleen over herinneringen, maar ook over heden. Het bestaat nog wel. Die stap moet opnieuw gezet worden, om er weer toegang tot te krijgen. Maar het is niet verdwenen, nee, het is niet weg.

Maar, zoals ik al zei, nu niet. Maar ik besef nu wel dat mijn werkelijkheid, mijn wereld, toch nog breder is dan ik dacht, dan ik lange tijd gevreesd heb. Ik heb het zelf verruimd, mijn blik, mijn realiteit, mijn eigen leventje… en teruggaan is niet mogelijk, maar de draad weer opnemen wel. Mooi zo. Binnenkort… niet zo lang meer.

Nerveus

Ik zit hier maar en de tijd gaat vooruit. Ik zit hier maar! (En slinger mezelf stille verwijten naar het hoofd.)
Ik laat mezelf wenen, terwijl ik luister naar een droevig lied over iets wat ik zelf niet eens meemaak of heb meegemaakt. Maar het zorgt er voor dat de tranen komen, op een moment waarin zoiets wel kan opluchten. (Ik mag me alleen niet inbeelden dat ik dat lied zelf eens zou moeten zingen.)
Ik ben moe en zit vol spanning, kijk om de twee minuten hoe ver het staat en intussen word ik alsmaar zenuwachtiger voor dat ene ding morgen.
Nu zijn er twee mogelijkheden die sowieso de beste zijn: gaan slapen of nog één keer en dan slapen. Ik kies voor de middenweg. (En geen chocolade meer.)
Morgen zal er toch één last wegvallen. Gelukkig. Eindelijk.
En zondag zal ik genieten mitsgaders hem. Mitsgaders. Vanochtend wilde ik een ode schrijven aan dat woord. Dat doe ik bij nader inzien toch niet, maar ik gebruik het wel. (en met hem, heerlijk!)
Omstreeks 14u zal ik neerploffen in de trein. (Oef.)

Zonder

En dan begin ik te schrijven en wil ik niet stoppen terwijl ik liefst van al zou willen luisteren. Mooie woorden die ik ook gebruik maar dan anders en niet zoals hem of niet zoals jij. En de ene is niet beter dan de andere en ik ben zeker nooit de beste maar toch doe ik het dan nog. Heel eenvoudig en soms te veel en bijna nooit te weinig. Vragen stellen zal ik niet doen want dat is niet nodig want ik kan gewoon luisteren of nadenken of zo iets. Wat ik dan wil weten is waarom ik in deze zin toch al twee vraagwoorden heb gebruikt maar ik wil niet toegeven dat ik eigenlijk nergens aan denk nu op dit moment. Ja ik kruip zo meteen in bed hoor maar toch even tikken en hé het tikt ook op de klok en in de kast. Dan heeft de ruimte mij toch niet nodig want er is genoeg geluid. En mijn ogen willen wel dicht gaan net zoals de gordijnen al zijn van zodra het donker werd. Ik zal ze weer opendoen als ik wakker ben en klaar ben voor een nieuwe dag of ook als ik er niet klaar voor ben maar dat weet ik nu nog niet. Morgen misschien.

Dan vraag ik me af

Heb ik dan iets gedacht dat niet zo is?
Hoe is?
Wel, zo. Je weet wel.
Neen, ik weet niet. Is 'zo' de waarheid dan? Of heb je 'zo' gedroomd?
Neen, ik droom enkel rare verhalen die niet waar kunnen zijn.
Maar dan is 'zo' toch waar? Of toch niet?
Dat vraag ik je nu net.
Hoe kan ik nou weten of wat jij gedacht hebt waar is?
Weet ik niet. Maar iemand moet het toch weten?
Misschien moet je het ontdekken.
Dat kan ik niet.
Waarom niet?
Ik durf niet vragen.
Maar je kan toch zoeken?
Oh ja. Zoeken. Maar wat moet ik zoeken?
Wat je wil vinden.
Oh. Dan moet ik eerst nog eens nadenken.
Nadenken?
Ja, of zoeken... wat ik wil vinden.
Moet ik je helpen?
Je mag.

Werkjewoord

Het viel me plots op, gewoon door iets dat ik zei: ik kan best wel als een werkwoord zijn. Die zin klopte toen waarschijnlijk niet eens, maar het leidde me wel tot een aangename gedachtegang. Nu ik deze witte ruimte begin te vullen, strekt mijn blik zich iets verder uit (wat schrijven met een mens kan doen).
Zoals een werkwoord dus. Verschillende personen, enkelvoud of meervoud, de verschillende vormen die het aanneemt in de passende situaties. Helaas wel volgens regeltjes. Ik wil wel een uitzondering zijn, ietwat onregelmatig. Nog persoonlijker, denkend aan de processen die het heeft ondergaan. Regelmatig verkeerd gebruikt, misschien door de vernieuwende maatschappij. Echt? Zeven letters. Vervoeg mij dan maar, alleen is niet wat ik wil.
Untrennbar kan ik wel aannemen, niet einsilbig. Hoeveel mogelijkheden kan ik dan vinden… alleszins niet spelen of zijn.

Terugblik

Geen spijt.
Enkel vele vraagtekens.

Ik hoef het laatste woord niet meer.

Nacht

Ze is er weer
om mijn denken te verlichten.

Of denk je soms
dat ze donker is?

En dan praat ik niet
over de maan
of de sterren.

Denk je soms
dat zij zelf donker is?

Ze kan wel, hoor
donker zijn.

Maar... luister is?

Een beetje rust

Inspiratie... zo lang wachtte ik erop, zo lang is ze weg gebleven. Telkens wanneer ik vrije tijd had, wanneer ik me verveelde... nooit kon ik die minuten, uren dan opvullen zoals ik wilde. Schrijvend, zingend, ... creërend. En sinds een paar dagen, in een periode waarin ik me zo moet focussen op één enkel ding - wat mij overigens niet heel erg goed lukt - slaag ik er weer in om dingen te doen waar ik zelf tevreden mee kan zijn. Ik krijg waardering, het doet iets met me. Nu dacht ik, waarom net in zo'n drukke periode? Maar... waarom niet? Het geeft me een goed gevoel, het geeft me rust. Trots is het niet. Eerder blijdschap, en een herinnering aan de talenten die ik heb gekregen, waarvoor dank (met een grote knipoog naar Papa)!
Nu is het tijd om te gaan slapen, want ze ebt langzaam weg... ruimt plaats voor een ander soort rust. Zo een die ik zeker niet mag vergeten...
(Tja... Papa, misschien stel ik Jou toch nog teleur. Ik doe mijn best. Nee, toch niet, ik kán beter. Ik ga Lezen, en Luisteren. Ik ga U laten spreken. Ik zwijg...)