Vragen zonder einde

Waarom wil ik het weten
Waarom wil ik redenen
Waarom kan ik niet accepteren
Waarom kan ik niet aanvaarden dat 'dat het leven is'
Waarom besef ik dat ik verlies
Waarom doe ik er niets aan
Waarom geloof ik dat er niets aan te doen is
Waarom blijven de vragen komen
Waarom wil ik een antwoord
Waarom denk ik dat er geen antwoorden zijn
Waarom vraag ik, waarom wil ik weten

Waarom is het zo verdomd moeilijk?

Woordloos

Met woorden
probeer ik te zeggen
wat zinloos is.
Ik schrijf
omdat het stil blijft.
Ik schrijf
omdat ik niet kan spreken.
Het niet kan
uitspreken.
Alleen maar
probeer ik
te luisteren.
En te verstaan
wat bijna onmogelijk is.
Onhoorbare, onzegbare
stilte.

Goede Vrijdag, Stille Zaterdag

nooit vergeten...
zo zinloos...
en je vraagt je af...
maar een antwoord is er niet...

Kwetsbaar

Heerlijk, de afgelopen weken
Gelukkig met hem
Gelukkig met hen
Geen moeite moeten doen, gewoon van elkaar houden
Het wordt ons gewoon in de schoot geworpen
En net daarom lijkt het niet echt
ook al is het dat wel
Rust vinden blijft moeilijk
Net nu is het misschien nog breekbaarder
Kwetsbaar
maar mooi
Om te koesteren
en mee door te gaan
Met een dromerige glimlach
Want het leven wacht op ons
En nee, de pijn is niet weg
ongeluk, verdriet en teleurstelling
steken nog elke dag de kop op
Maar we wandelen voort
met een duwtje in de rug

Feelings...

Je zet me
aan het denken.
Vaak, en diep.
Maar schrijven erover
lukt me niet.
Toch niet
zoals ik het wil.

Je wil weg
en ik ook, dat weet je.
Gewoon, zomaar
alles achter ons laten.
Maar dat alles is veel
en genoeg om ons
tegen te houden.
Want het kan niet en het
mag niet?

We praten veel.
Ik hoor jou graag,
ook al worden we er
niet altijd vrolijk van.

Binnenkort
schrijf ik het op.
Onderneem ik
nog een poging.
Ooit moet het toch
eens lukken?

Mijn wereld

Ik leer over een theorie. Momenteel lees ik ‘niet noodzakelijk van de werkelijke werkelijkheid – ook fictieve werelden’… Oh!

Maar nee, ik moet mijn werkelijkheid beperken tot één domein nu. Ik mag niet denken buiten dat ene kader. En dat is zo moeilijk, want er komen veel dingen op me af, ook al krijgen ze nu geen echte toegang. Ze zijn er, en ze sluipen binnen, of springen er plots in. Maar nu mag ik het leven even niet te ruim bekijken, in een klein hokje moet ik blijven. Nu even niet mijn wereld, even niet mijn leven, alleen maar een deel ervan.

Ik heb de indruk dat ik een stukje wereld heb laten vallen. Al een tijdje geleden. Maar er is nog wel wat van over denk ik. Te laat is het niet. Trouwens, te laat, waarvoor? Als er iets ‘kwijt’ is, dan is het voor die dingen misschien ‘te laat’ en dan is daar waarschijnlijk niks meer aan te doen. En dan is er de moeilijke opdracht van het accepteren. Aanvaarden dat de tijd – of de omstandigheden – die met zich heeft meegenomen. Het zijn misschien helemaal geen stukjes van iets dat uiteengevallen is. Eerder dat ‘iets’ dat nog bestaat, maar aangetast is, bijgeschaafd door tijd en afstand… Er blijft die overtuiging dat er toch dat ‘iets’ is, dat nog gekoesterd kan worden, en dan heb ik het niet alleen over herinneringen, maar ook over heden. Het bestaat nog wel. Die stap moet opnieuw gezet worden, om er weer toegang tot te krijgen. Maar het is niet verdwenen, nee, het is niet weg.

Maar, zoals ik al zei, nu niet. Maar ik besef nu wel dat mijn werkelijkheid, mijn wereld, toch nog breder is dan ik dacht, dan ik lange tijd gevreesd heb. Ik heb het zelf verruimd, mijn blik, mijn realiteit, mijn eigen leventje… en teruggaan is niet mogelijk, maar de draad weer opnemen wel. Mooi zo. Binnenkort… niet zo lang meer.

That I Would Be Good

How bout me not blaming you for everything
How bout me enjoying the moment for once
...
How bout grieving it all one at a time


And all I really want is some patience
A way to calm the angry voice
...
All I really want is some peace man
a place to find a common ground
...
All I really want is some comfort
A way to get my hands untied


You live you learn
You love you learn
You cry you learn
You lose you learn
You bleed you learn
You scream you learn

You grieve you learn
You choke you learn
You laugh you learn
You choose you learn
You pray you learn
You ask you learn
You live you learn

And isn't it ironic... don't you think

Al ben ik nog zo blij, ja zó blij met die paar kleine zekerheden... het doet iets, het laat me niet koud, 't doet stilletjes pijn. En ze zien het niet altijd... Misschien moet ik stoppen met me af te vragen wanneer wel. Misschien zelfs niet meer.
Wat een gevoel om het nieuwe jaar mee te beginnen. Niet gewoon een nieuwe dag.

(By the way, thanks Alanis Morissette en jij, jij en jij - jullie wel!)

(Oh en ja, lees dat van de titel ook eens.)

Leven

Ik heb lang niet geschreven. Waarschijnlijk is dat te wijten aan de kleine wanorde in mijn hoofd. Mijn gedachtewereld situeert zich overal en nergens, in spiralen (die ik niet kan bepalen als op- of neerwaartse) en cirkels.
Meer dan ooit ervaar ik wat 'leven' is. Ik ontdek dat er een verleden bestaat, en dat dat de toekomst soms moeilijk maakt, maar tegelijk leer ik dat er hoop is, en dat zelfs de vervulling ervan irgendwie mogelijk is. Hoop... op meer en beter, of hoop op voortzetting of heropflakkering van bepaalde 'verleden tijden'.
Hoop is er, maar ook zorgen. Zorgen die de hoop met zich meebrengt, of zorgen om de tegenwoordige tijd. Minder om de toekomst, omdat ik me daar nog even buiten houd. (Wel droom en fantaseer ik een beetje, zonder rekening te houden met een eventuele realiteit.)
Impulsieve uitingen van verdriet of angst, plotse huilbuien die niet te stoppen lijken, samen met eindeloze verwijten aan mezelf... dat zijn enkele gevolgen van het besef dat dit misschien wel 'het leven' is. Gelukkig is het er maar een deel van.
Leven is ook mooi. Maar dat leven eenvoudig is, daar ben ik het niet mee eens. En 'bestaan', dat vind ik goed. Ik besta. Ik ben, ik leef. En dat voel ik.

"Het zou een bestaan vol moeilijkheden worden, maar van de aangename soort, moeilijkheden waar we trots op kunnen zijn, die we onder controle kunnen houden en op prijs stellen... als een erfstuk in de familie." (Duizend schitterende zonnen)

Zo kan je het ook bekijken...

Meisje

Ik weet niet goed hoe ik me voel. Hoe goed ik me voel. Niet zo slecht hoor.
En dan komt dat ene lied. En besef ik dat ik beter stop met lezen nu. Stop met schrijven nu. En gewoon... moet gaan slapen, vóór middernacht.
Voor mij gaat het over een meisje.
Maar nog steeds heb ik een nieuwe herinnering nodig bij dit lied. Niet die zovele die er nu zijn.

Omweg

Stille tranen rollen zachtjes
terwijl ze boos is, op de trein.
Ze had al thuis kunnen zijn
over acht minuten, maar ze heeft nog zeker
een half uur voor de boeg.
Ze wil gewoon naar huis, want het is vrijdag.
Vrijdag wil ze thuis zijn.
Ze staart voor zich uit
en beweegt niet, terwijl de muziek
waar ze naar luistert
ook hoorbaar kan zijn voor anderen
al zijn die niet met veel.
Had ze nu toch maar haar intuïtie gevolgd (en
die andere trein genomen)
maar die vertrouwt ze niet meer.
Spijt komt terug. Spijt over
de dingen die ze beter anders had gedaan.
Ze beseft het
nog maar eens.
Dat ze slimmer had kunnen zijn
en het niet is geweest.
De trein maakt al voor de vierde keer lawaai
het lijkt op een alarm.
Telkens weer wellen er zo veel gedachten op.
Schakel het alsjeblieft uit…
Het dient tot niets. We rijden toch maar door.
Op één spoor. Of zoiets.

Hartslag

Ik luister en ik hou van het lied. Ik lees de tekst nadat ik foto’s heb bekeken van toen, wanneer ik er niet bij was. Alweer niet. Het verandert, zoals veel verandert doorheen tijd en door dingen die gebeuren. Het leven? Ja, ik denk dat het dat is.

To call for hands of above
To lean on
Wouldn't be good enough
For me, no

To call for hands of above
To lean on
Wouldn't be good enough

"Todos ven lo que tú pareces, pocos sienten lo que tú eres."
Volgens mij had 'ie gelijk.

Stilte

De warme gloed die het huis gedurende de dag had gevuld kwam me tegemoet toen ik vanuit de frisse avondlucht weer binnenkwam. De zon is aan het ondergaan op dit moment, maar het voelt alsof ze daar al de hele dag mee bezig is. Of langer.

Ik heb vandaag gevloekt, gehuild, af en toe geglimlacht, me vooral veel herinnerd en vragen uit mijn hoofd verbannen.

Vrijdag twintig juli was geen mooie zomerdag, ook al ziet de afsluiting ervan er zo vredig uit. Een blauwe lucht met goudgekleurde wolken. Geen grijze, de wereld afdekkende, regen neergooiende massa, terwijl de zon probeerde een straaltje mee te pikken.

De foto staat nu op de piano, naast die van een andere vriend die zich niet meer laat zien. De liedjes zullen niet meer hetzelfde klinken, maar ik denk dat mijn tranen nu eventjes op zijn.

Gent

Vrolijke en minder vrolijke deuntjes vullen mijn Leuvens kamertje. De radio vergezelt me zoals vaak op een rustpunt in mijn dag. Met het zicht op de grijze lucht en een warme kom soep in mijn handen en het vooruitzicht naar een heerlijk stukje chocolade mijmer ik een beetje. Mijn gedachten dwalen af naar gisteren. Hoe een mens toch kan genieten van een dagje weg zijn. Ja, ik ben de stad uit geweest. In een drukke trein haast in slaap vallend reisde ik af naar Gent, de mooie stad waar een dierbaar deel van mijn vrienden zich hebben gevestigd. Achterop de fiets weg van het station, naar het stulpje van twee lieve mensen. Och, misschien lijkt het niet bijzonder genoeg om een heel verhaal over te schrijven, maar het gevoel erbij was zo aangenaam, nu nog… Het zijn van die eenvoudige dingen die je zo’n uitgelaten gevoel kunnen geven. Met een nieuwe rok, in gedachten een leuk kleedje en weer een mooie Gentse herinnering ben ik ’s nachts naar het - deze keer nogal chaotische - dromenland vertrokken vanuit mijn eigen bed, om vandaag weer geconfronteerd te worden met het schoolse aspect van student zijn…

Maar vanavond kan ik zeggen: “Dans met mij.”