Je zet me
aan het denken.
Vaak, en diep.
Maar schrijven erover
lukt me niet.
Toch niet
zoals ik het wil.
Je wil weg
en ik ook, dat weet je.
Gewoon, zomaar
alles achter ons laten.
Maar dat alles is veel
en genoeg om ons
tegen te houden.
Want het kan niet en het
mag niet?
We praten veel.
Ik hoor jou graag,
ook al worden we er
niet altijd vrolijk van.
Binnenkort
schrijf ik het op.
Onderneem ik
nog een poging.
Ooit moet het toch
eens lukken?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
... en toch...
Sporen van Gods betrokkenheid mogen ons vullen met intense dankbaarheid voor wie we zijn, in ons schuilt de kracht om ons "nu" te transformeren en te blijven geloven in een toekomst die -hoe moeilijk ook- niet onmogelijk is!
Een reactie posten