Nooit meer een morgen

Als er nooit meer een morgen zou zijn
En de zon viel in slaap met de maan
Heb je enig idee wat het met je zou doen
Als je nog maar een dag zou bestaan?

Zou je hart zich weer vullen met vuur?
Van de eeuwige schaamte bevrijd
Keek je niet meer benauwd naar de klok aan de muur?
Kwam je los uit de greep van de tijd

Zouden zorgen niet langer je leven bepalen
En had je voor angst geen ontzag?
Was je held of heldin van je eigen verhalen
Al was het dan maar voor een dag

Zou de toekomst niet langer je denken beheersen
En leefde je voor het moment
Met een luisterend oor voor het kind in jezelf
Zou je eindelijk weer zijn wie je bent

We verbannen de dromen naar morgen en later
Maar doet het je stiekem geen pijn?
Dat je dan pas zou doen wat je altijd al wou
Als er nooit meer een morgen zou zijn

We verbannen de dromen naar morgen en later
Maar doet het je stiekem geen pijn?
Dat je dan pas zou doen wat je altijd al wou
Als er nooit meer een morgen zou zijn

- Marco Borsato -

Geheim

... ben ik even helemaal de weg kwijt ...

Zorgeloos

Ik kijk naar links, naar rechts
Daarna staar ik voor me uit
Af en toe werp ik een blik naar boven
met vraagtekens in m’n ogen

De lente doet me bijna huilen
Zij maakt me blij als ik loop
met m’n neus in de zon
Maar stilletjes knaagt het vanbinnen
Ik voel het als het stil wordt…

Het heldere lentegroen, de lichtblauwe lucht
in contrast met mijn verwarde gevoel

Die machteloosheid, de tijd die voortgaat
Ik wacht… en wacht…
en vraag me af wat er na de stilte komt

Zelfs al huppel ik, dans ik, zing ik, lach ik…
Zorgeloosheid is nog steeds de mooiste droom die er is

Ik wil weer schrijven, denken, aanwezig zijn...
Ik verlang naar lente in m’n hoofd.

Vragen zonder einde

Waarom wil ik het weten
Waarom wil ik redenen
Waarom kan ik niet accepteren
Waarom kan ik niet aanvaarden dat 'dat het leven is'
Waarom besef ik dat ik verlies
Waarom doe ik er niets aan
Waarom geloof ik dat er niets aan te doen is
Waarom blijven de vragen komen
Waarom wil ik een antwoord
Waarom denk ik dat er geen antwoorden zijn
Waarom vraag ik, waarom wil ik weten

Waarom is het zo verdomd moeilijk?

Goede Vrijdag, Stille Zaterdag

nooit vergeten...
zo zinloos...
en je vraagt je af...
maar een antwoord is er niet...

Feelings...

Je zet me
aan het denken.
Vaak, en diep.
Maar schrijven erover
lukt me niet.
Toch niet
zoals ik het wil.

Je wil weg
en ik ook, dat weet je.
Gewoon, zomaar
alles achter ons laten.
Maar dat alles is veel
en genoeg om ons
tegen te houden.
Want het kan niet en het
mag niet?

We praten veel.
Ik hoor jou graag,
ook al worden we er
niet altijd vrolijk van.

Binnenkort
schrijf ik het op.
Onderneem ik
nog een poging.
Ooit moet het toch
eens lukken?

That I Would Be Good

How bout me not blaming you for everything
How bout me enjoying the moment for once
...
How bout grieving it all one at a time


And all I really want is some patience
A way to calm the angry voice
...
All I really want is some peace man
a place to find a common ground
...
All I really want is some comfort
A way to get my hands untied


You live you learn
You love you learn
You cry you learn
You lose you learn
You bleed you learn
You scream you learn

You grieve you learn
You choke you learn
You laugh you learn
You choose you learn
You pray you learn
You ask you learn
You live you learn

And isn't it ironic... don't you think

Al ben ik nog zo blij, ja zó blij met die paar kleine zekerheden... het doet iets, het laat me niet koud, 't doet stilletjes pijn. En ze zien het niet altijd... Misschien moet ik stoppen met me af te vragen wanneer wel. Misschien zelfs niet meer.
Wat een gevoel om het nieuwe jaar mee te beginnen. Niet gewoon een nieuwe dag.

(By the way, thanks Alanis Morissette en jij, jij en jij - jullie wel!)

(Oh en ja, lees dat van de titel ook eens.)

Vandaag niet

Het valt haar op hoe stil het is in de trein. Maar de ochtendtrein is aangenaam. Na drie stations zet ze haar bagage die op de zetel naast haar stond toch maar op het bagagerek. Ze wacht op hem. Of haar. Maar het wordt alleen maar drukker. Meer komt er niet. Ze heeft nu wel een buurvrouw. Bijna onmerkbaar, want ze is verzonken in een liefdesverhaal, voelt mee met ieder personage, waarvan de karakters volledig uiteenlopend zijn. Om nog maar te zwijgen over de muziek die ze hoort. Maar ze stoort zich niet aan de contrasten. Waarom zou ze, als ze niet eens weet waar ze zichzelf moet plaatsen. Daar denkt ze nu niet over na. De rest van de dag ook niet. Het gaat om praktische zaken vandaag, van hot naar her en plannen maken en ze proberen uitvoeren. Ze stelt zich een dag geen vragen. Is het verdringen, vluchten of net ervoor zorgen dat het piekeren zal verminderen? Ze kan maar proberen, en tracht niet verder te denken dan dat.

Omweg

Stille tranen rollen zachtjes
terwijl ze boos is, op de trein.
Ze had al thuis kunnen zijn
over acht minuten, maar ze heeft nog zeker
een half uur voor de boeg.
Ze wil gewoon naar huis, want het is vrijdag.
Vrijdag wil ze thuis zijn.
Ze staart voor zich uit
en beweegt niet, terwijl de muziek
waar ze naar luistert
ook hoorbaar kan zijn voor anderen
al zijn die niet met veel.
Had ze nu toch maar haar intuïtie gevolgd (en
die andere trein genomen)
maar die vertrouwt ze niet meer.
Spijt komt terug. Spijt over
de dingen die ze beter anders had gedaan.
Ze beseft het
nog maar eens.
Dat ze slimmer had kunnen zijn
en het niet is geweest.
De trein maakt al voor de vierde keer lawaai
het lijkt op een alarm.
Telkens weer wellen er zo veel gedachten op.
Schakel het alsjeblieft uit…
Het dient tot niets. We rijden toch maar door.
Op één spoor. Of zoiets.

Desperate Housewives

Ik heb zo veel willen schrijven de laatste weken. Terwijl de trein me meevoerde of de straten me door de stad leidden. (Wat hou ik trouwens van Leuven en Antwerpen.) En natuurlijk wachtte ik ermee. En dan gaat het niet meer. Vooral niet in een week waarin ik achter iedere gedachte een vraagteken plaats. Vaste grond voelt korrelig aan, soms zakt mijn voet even weg in het zand, dan weer struikel ik over een steentje. Maar weinig is zeker. En wie ben ik.
En aan dit stukje ben ik veel te lang bezig geweest, terwijl ik tv keek.

Zoekzoek

Zou ik klein genoeg zijn? Klein genoeg om door je oor te kruipen en zo in je kamertje daar boven terecht te komen? Dan zou ik een race tegen de klok aangaan - of toch misschien rustig de tijd nemen - om eindjes aan elkaar te knopen en gedachten te lezen omdat woorden ze niet meer kunnen beschrijven. En dan zou ik je gevoelens misschien kunnen voelen, en zomaar begrijpen! Of moet ik daarvoor naar je hart? Of je buik misschien? Als iemand me nu eens een handleiding geeft, ik kan heel goed kaartlezen! Oei, maar ik blijf nog steeds even groot natuurlijk. Te groot. Raar, want zo voel ik me niet.

't Kofschip

Geschreven in het zesde middelbaar. Opdracht: schrijf een lezersbrief.

Mijn ontsteltenis was groot toen ik las dat volgens recent onderzoek nog maar zestig procent van de Vlaamse kinderen in de lagere school slaagt op Nederlandse dictees. Verbazend was het op zich niet, maar toch vind ik dat de kennis van de spelling best wat groter mag zijn. Aan de hand van deze statistieken ontstond het idee om de Nederlandse spelling te vereenvoudigen. Gaan we terug naar de Middeleeuwen, waar alle woorden geschreven werden zoals men ze uitsprak?

Ik ben persoonlijk nogal begaan met de Nederlandse spelling. Voornamelijk fouten aangaande tweeklanken en werkwoorden springen meteen in het oog. Helaas ben ik gedwongen om mij hier alsmaar vaker aan te ergeren, voornamelijk op het Internet. Internet is handig, dat ontken ik zeker niet, maar er wordt naar mijn mening niet goed mee omgegaan. Kinderen leren vanaf elf jaar hoe ze met een computer moeten werken en al snel ontdekken ze de wijde wereld van het chatten en e-mailen. Allemaal goed en wel, positief op verscheidene vlakken, maar de spelling wordt al te vaak verwaarloosd. Nu wil men kinderen, de nieuwe generatie, en zelfs volwassenen het voordeel van de twijfel geven door de spellingsregels en grammaticale structuren te herzien. Ik ben van mening dat dit zwaar overdreven is. Hoe moeilijk is het om de zeven letters te onthouden - op de koop toe in een leuk woordje vervat? Helemaal niet moeilijk, natuurlijk niet. We leren het op school, hebben het na verloop van tijd onder de knie en dan… gaan we chatten, op online fora rondzwerven enzovoort. Daar vormt zich het probleem. Alles moet snel gaan, niemand houdt rekening met de al dan niet correcte manier van schrijven. Weblogs bevatten fouten, tot daar toe, maar websites van officiële instanties, met dt-fouten, daar kan ik niet bij. Moest het daar ook snel gaan?
Ik denk dat wij mensen ons snel aanpassen aan goede, maar ook aan minder goede, of zeg maar slechte gewoontes. En jammer genoeg ontwikkelt zich deze trend ook op vlak van spelling. Kinderen komen thuis van school, zetten zich achter de heilige pc, chatten met vriendinnetjes of zelfs met vreemden, het maakt niet uit, maar de taal doet er niet toe. Na een tijd verloedert dus het taalbewustzijn en het is niet eenvoudig de knop weer om te schakelen eens het weer gaat om zakelijke taal. Ook valt het op dat dit niet enkel bij kinderen voorkomt, maar ook bij volwassenen, getuige daarvan openbare websites met informatie “van algemeen nut”. Mensen voegen in de onvoltooid tegenwoordige tijd eerder een “d” als een “t” toe aan de stam van een werkwoord, of ze vergeten dat “ik” “nooit t drinkt”.
Zo goed als niemand stoort zich aan deze fouten, maar is taal niet een van de belangrijkste vormen van communicatie? Kunnen er geen misverstanden ontstaan? Lijkt het niet van minder professionaliteit te getuigen als een tekst vol spellingsfouten staat? Volgens mij wel.
Nu ja, waarschijnlijk breek ik mijn hoofd over iets wat misschien niet zal gebeuren, maar de spelling- en grammaticaregels veranderen - hiermee bedoel ik vereenvoudigen - lijkt me enkel en alleen een gemakkelijkheidsoplossing. Ik zie in deze dalende taalkennis voornamelijk kenmerken van luiheid. “Wat zeg je nu, luiheid, daarjuist zei je nog dat alles snel moet gaan?” Ja, inderdaad, men denkt niet meer na… vandaar… mentale passiviteit. Of is het… dichterlijke vrijheid?
Een verklaring van het fenomeen ‘dt-fouten’ kan ik niet geven. Ook een oplossing ligt niet voor de hand. Maar ’t kofschip moet boven water blijven.

Weg

Zo graag zou ik willen
weg zijn
Nee, het gaat even niet

Dit stukje laat ik er maar uit...

Ik wil leven, met mijn voeten in het gras en mijn neus bij een bloem en mijn haren in de wind en de zon in mijn ogen en rondjes draaien tot ik helemaal uitgeput ben en lachend neerval. Maar het mag niet. En het mag niet nu. Ik wil vragen stellen zoals dat kleine meisje van de foto, me verwonderen over alles, niet wetende dat er zo veel méér bestaat, want het is genoeg. Maar het mag niet. Ik moet meedoen en de waarheid willen weten en meer kennis en meer inzicht krijgen. Zo ben ik misschien helemaal niet…

Shoppen

Vandaag ging ik shoppen, reeds voor de derde keer tijdens deze koopjesperiode, ook wel solden genoemd. Eveneens voor de derde keer raakte ik geïrriteerd door een van de huidige modeverschijnselen. Ik heb geen idee of ze een naam hebben, maar ik heb dus problemen met de stretch-jeansbroeken waarvan de pijpen naar binnen toe lopen en zelfs aan de enkels strak zitten. Mijn figuur en zulke broeken, don't even try... Nu zou ik zó graag nog eens een deftige jeans kopen, vind ik in alle winkels waar ik normaal toch ietwat mijn zin op de kop kan tikken niks dan die soort. Is het een nieuwe hype? Ook bij mannen zie ik het vaak, neem nu op Rock Werchter: bijna alle mannelijke artiesten hadden zo'n broek die aansloot tot op de enkels. Sommigen siert het, en van "emo-types" (dat is een term die ik hier en daar opvang) ben ik het al gewend, maar echt mannelijk is het niet en ik vind het niet mooi. Tot mijn grote spijt deed Brandon Boyd (zanger van Incubus) er ook aan mee... veel verkeerd kan hij niet doen, maar dat was toch een kleine teleurstelling. Nu ja, ik vind het dus vooral jammer dat ik geen leuke jeans kan vinden. Ten eerste heeft niet iedereen zo'n "perfect" lijntje (want eerlijk gezegd, die gevoelige snaar wordt ook geraakt), en ten tweede vindt écht niet iedereen het mooi.
En de buschauffeur reed gewoon door en ik was kwaad. Mama en ik stonden al twintig minuten te wachten, aan de beginhalte van het bustraject en ondanks oogcontact had de bestuurder dus blijkbaar geen zin om te stoppen en ons mee te nemen.

Jesús verbo no sustantivo

Ayer, Jesús afinó mi guitarra y agudizó mis sentidos, me inspiró
Papel y lapiz en mano apuntó la cancion y me negué a escribir
Porque hablar y escribir sobre Jesús es redundar, seria mejor actuar
Luego, algo me dijo que la unica forma de no redundar es decir la verdad
Decir que a Jesús le gusta que actuemos no que hablemos
Decir que Jesús es más que cinco letras formando un nombre
Decir que Jesús es verbo no sustantivo

Jesús es más que una simple y llana teoría
¿Qué haces hermano leyendo la Biblia todo el día?
Lo que alli esta escrito se resume en amor vamos, ve y practicalo
Jesús hermanos míos es verbo, no sustantivo

Jesús es más que un templo de lujo con tendencia barroca
Él sabe que total a la larga esto no es más que roca
La iglesia se lleva en el alma y en los actos no se te olvide
Que Jesús hermanos míos es verbo, no sustantivo

Jesús es más que un grupo de señoras de muy negra conciencia
Que pretenden ganarse el cielo con club de beneficencia
Si quieres tú ser miembro activa, tendras que presentar a la directiva
Tu cuenta de ahorros en Suiza y vinculos oficiales

Jesús es más que persignarse, hincarse y hacer de esto alarde
Él sabe que quizá por dentro la conciencia les arde
Jesús es más que una flor en el altar salvadora de pecados
Jesús hermanos míos es verbo, no sustantivo

Jesús convertía en hechos todos sus sermones
Que si tomas café es pecado dicen los Mormones
Tienen tan poco que hacer que andan inventando cada cosa
Jesús hermanos míos es verbo, no sustantivo

Jesús no entiende por que en el culto le aplauden
Hablan de honestidad sabiendo que el diezmo es un fraude
A Jesús le da asco el pastor que se hace rico con la fe
Jesús hermanos míos es verbo, no sustantivo

De mi barrio la más religiosa era doña Carlota
Hablaba de amor al prójimo y me poncho cien pelotas
Desde niño fui aprendiendo que la religión no es más que un metodo
Con el titulo “prohibido pensar” que ya todo esta escrito

Me bautizaron cuando tenia dos meses y a mí no me avisaron
Hubo fiesta piñata y a mí ni me preguntaron
Bautízame tu Jesús por favor así entre amigos
Sé que odias el protocolo hermano mío

Señores no dividan la fe las fronteras son para los países
En este mundo hay más religiones que niños felices
Jesús pensó "me haée invisible para que todos mis hermanos
Dejen de estar hablando tanto de mi y se tiendan la mano"

Jesús eres el mejor testigo del amor que te profeso
Tengo la conciencia tranquila por eso no me confieso
Rezando dos padres nuestros el asesino no revive a su muerto
Jesús hermanos míos es verbo no sustantivo

Jesús no bajes a la tierra quédate alla arriba
Todos los que han pensado como tú ya están boca arriba
Olvidados en algún cementerio, de equipaje sus ideales
Murieron con la sonrisa en los labios porque fueron
Verbo y no sustantivo

- Ricardo Arjona -

Er moeten mensen zijn

die zonnen aansteken...

Er moeten mensen zijn die bellen blazen en weten van geen tijd.
Die zich kinderlijk verbazen over iets wat barst van mooiigheid.
Ze roepen van de daken dat er LIEFDE is, en WONDER!

Luister maar.

(klik rechts op dat "filmpje")

Het meisje met het terras op haar hoofd

Wat houdt ze toch van lente, het meisje dat van op haar stoel naar buiten zit te kijken. Dromerig, zonder te veel aandacht te schenken aan datgene waarmee ze zich zou moeten bezighouden. Nou ja, eigenlijk moet ze niets. In de ruiten aan de overkant ziet ze de reflectie van de mensen op de etage boven haar. Zij zitten buiten, boven haar hoofd. Zij kan niet meer buiten zitten dan in haar vensteropening, voor de veiligheid met haar benen in de kamer. Maar ze gaat niet naar daar, want ze zit al neer.

Soms zit ze daar wel, op de vensterbank, met de ruit open en een zacht muziekje op de achtergrond. Stiekem snoept ze dan wel iets, kijkt naar de sterren of de mensen, vraagt zich af wat de wolken haar te tonen hebben of verzint verhalen. Ze werpt ook wel eens een blik in de kamer, en vindt dat ze die toch wel mooi heeft gemaakt. Zij woont daar.

En dan is er dat ene boek dat ze af en toe vasthoudt, of misschien wel vaker. Ik weet het eigenlijk niet goed.

Nu niet, ze zit op haar stoel. Niet niks te doen, maar ze beweegt weinig. Waar ze aan denkt, ik kan het niet volgen. Soms gaat het snel en dan weer traag en plots is het weer iets anders en dan een knoop en … een glimlach? Hoe doet ze dat? Er is toch niemand in de buurt? Ze hoeft toch niks te verbergen nu, ze mag toch gewoon met de handen in het haar zitten en boos zijn en wenen en vragend kijken, naar beneden of … oh ja… boven misschien?

Ja?

Hé jij.
Met je mooie
woorden.

Wat wil je nu eigenlijk
zeggen?

Kijk

Wanneer zal ik weer schrijven? Zal ik? Zou ik? Nu? Nee, niet nu.
Hoewel haar ogen mij zo veel zeiden. Zo, tussen de vingers van haar handen.
Telkens ik keek zag ik iets anders. En ik hoorde niks. Althans, haar hoorde ik niet.
Ik zou erover geschreven hebben. Maar nu niet. Nee, niet. Wat ik zag was voor mij, wat ze zei, weet ik niet. Wat ze wil zeggen, is zo veel. Of juist helemaal niks.
De ene keer was het eng. Of zo. Ze maakte me bang. Soms een beetje, bij de volgende oogopslag weer meer. De andere keer vroeg ze me om medelijden. Soms smeekte ze. Dan weer was haar blik begrijpend. Ze keek naar me...
Maar haar blik verandert eigenlijk... helemaal niet.
Over iedereen konden we wat zeggen, maar jij werd niet vermeld. Misschien daarom.

Half zes

Het is half zes
en het is nog niet donker

maar toch zou ik graag hebben
dat het sneeuwt.