Dank Je

Een hoopje geluk
meer dan twee handen vol
Kriebels in m'n buik
een glimlach in m'n hoofd

Ja, het ís geluk
het is zegen
Het geeft rust
en zin om te leven

Feelings...

Je zet me
aan het denken.
Vaak, en diep.
Maar schrijven erover
lukt me niet.
Toch niet
zoals ik het wil.

Je wil weg
en ik ook, dat weet je.
Gewoon, zomaar
alles achter ons laten.
Maar dat alles is veel
en genoeg om ons
tegen te houden.
Want het kan niet en het
mag niet?

We praten veel.
Ik hoor jou graag,
ook al worden we er
niet altijd vrolijk van.

Binnenkort
schrijf ik het op.
Onderneem ik
nog een poging.
Ooit moet het toch
eens lukken?

Mijn wereld

Ik leer over een theorie. Momenteel lees ik ‘niet noodzakelijk van de werkelijke werkelijkheid – ook fictieve werelden’… Oh!

Maar nee, ik moet mijn werkelijkheid beperken tot één domein nu. Ik mag niet denken buiten dat ene kader. En dat is zo moeilijk, want er komen veel dingen op me af, ook al krijgen ze nu geen echte toegang. Ze zijn er, en ze sluipen binnen, of springen er plots in. Maar nu mag ik het leven even niet te ruim bekijken, in een klein hokje moet ik blijven. Nu even niet mijn wereld, even niet mijn leven, alleen maar een deel ervan.

Ik heb de indruk dat ik een stukje wereld heb laten vallen. Al een tijdje geleden. Maar er is nog wel wat van over denk ik. Te laat is het niet. Trouwens, te laat, waarvoor? Als er iets ‘kwijt’ is, dan is het voor die dingen misschien ‘te laat’ en dan is daar waarschijnlijk niks meer aan te doen. En dan is er de moeilijke opdracht van het accepteren. Aanvaarden dat de tijd – of de omstandigheden – die met zich heeft meegenomen. Het zijn misschien helemaal geen stukjes van iets dat uiteengevallen is. Eerder dat ‘iets’ dat nog bestaat, maar aangetast is, bijgeschaafd door tijd en afstand… Er blijft die overtuiging dat er toch dat ‘iets’ is, dat nog gekoesterd kan worden, en dan heb ik het niet alleen over herinneringen, maar ook over heden. Het bestaat nog wel. Die stap moet opnieuw gezet worden, om er weer toegang tot te krijgen. Maar het is niet verdwenen, nee, het is niet weg.

Maar, zoals ik al zei, nu niet. Maar ik besef nu wel dat mijn werkelijkheid, mijn wereld, toch nog breder is dan ik dacht, dan ik lange tijd gevreesd heb. Ik heb het zelf verruimd, mijn blik, mijn realiteit, mijn eigen leventje… en teruggaan is niet mogelijk, maar de draad weer opnemen wel. Mooi zo. Binnenkort… niet zo lang meer.

P.C. Hooft

Mijn lief, sint ick u mis, verdrijve' ick met mishaeghen
De schoorvoetighe Tijdt, en tob de lange daeghen
Met arbeit avontwaerts; uw afzijn valt te bang.

En mijn verlangen can den Tijdtgod niet beweghen.
Maer 't schijnt verlangen daer sijn naem af heeft gecreghen,
Dat ick den Tijdt, die ick vercorten wil, verlang.

That I Would Be Good

How bout me not blaming you for everything
How bout me enjoying the moment for once
...
How bout grieving it all one at a time


And all I really want is some patience
A way to calm the angry voice
...
All I really want is some peace man
a place to find a common ground
...
All I really want is some comfort
A way to get my hands untied


You live you learn
You love you learn
You cry you learn
You lose you learn
You bleed you learn
You scream you learn

You grieve you learn
You choke you learn
You laugh you learn
You choose you learn
You pray you learn
You ask you learn
You live you learn

And isn't it ironic... don't you think

Al ben ik nog zo blij, ja zó blij met die paar kleine zekerheden... het doet iets, het laat me niet koud, 't doet stilletjes pijn. En ze zien het niet altijd... Misschien moet ik stoppen met me af te vragen wanneer wel. Misschien zelfs niet meer.
Wat een gevoel om het nieuwe jaar mee te beginnen. Niet gewoon een nieuwe dag.

(By the way, thanks Alanis Morissette en jij, jij en jij - jullie wel!)

(Oh en ja, lees dat van de titel ook eens.)

Leven

Ik heb lang niet geschreven. Waarschijnlijk is dat te wijten aan de kleine wanorde in mijn hoofd. Mijn gedachtewereld situeert zich overal en nergens, in spiralen (die ik niet kan bepalen als op- of neerwaartse) en cirkels.
Meer dan ooit ervaar ik wat 'leven' is. Ik ontdek dat er een verleden bestaat, en dat dat de toekomst soms moeilijk maakt, maar tegelijk leer ik dat er hoop is, en dat zelfs de vervulling ervan irgendwie mogelijk is. Hoop... op meer en beter, of hoop op voortzetting of heropflakkering van bepaalde 'verleden tijden'.
Hoop is er, maar ook zorgen. Zorgen die de hoop met zich meebrengt, of zorgen om de tegenwoordige tijd. Minder om de toekomst, omdat ik me daar nog even buiten houd. (Wel droom en fantaseer ik een beetje, zonder rekening te houden met een eventuele realiteit.)
Impulsieve uitingen van verdriet of angst, plotse huilbuien die niet te stoppen lijken, samen met eindeloze verwijten aan mezelf... dat zijn enkele gevolgen van het besef dat dit misschien wel 'het leven' is. Gelukkig is het er maar een deel van.
Leven is ook mooi. Maar dat leven eenvoudig is, daar ben ik het niet mee eens. En 'bestaan', dat vind ik goed. Ik besta. Ik ben, ik leef. En dat voel ik.

"Het zou een bestaan vol moeilijkheden worden, maar van de aangename soort, moeilijkheden waar we trots op kunnen zijn, die we onder controle kunnen houden en op prijs stellen... als een erfstuk in de familie." (Duizend schitterende zonnen)

Zo kan je het ook bekijken...

Meisje

Ik weet niet goed hoe ik me voel. Hoe goed ik me voel. Niet zo slecht hoor.
En dan komt dat ene lied. En besef ik dat ik beter stop met lezen nu. Stop met schrijven nu. En gewoon... moet gaan slapen, vóór middernacht.
Voor mij gaat het over een meisje.
Maar nog steeds heb ik een nieuwe herinnering nodig bij dit lied. Niet die zovele die er nu zijn.