That I Would Be Good

How bout me not blaming you for everything
How bout me enjoying the moment for once
...
How bout grieving it all one at a time


And all I really want is some patience
A way to calm the angry voice
...
All I really want is some peace man
a place to find a common ground
...
All I really want is some comfort
A way to get my hands untied


You live you learn
You love you learn
You cry you learn
You lose you learn
You bleed you learn
You scream you learn

You grieve you learn
You choke you learn
You laugh you learn
You choose you learn
You pray you learn
You ask you learn
You live you learn

And isn't it ironic... don't you think

Al ben ik nog zo blij, ja zó blij met die paar kleine zekerheden... het doet iets, het laat me niet koud, 't doet stilletjes pijn. En ze zien het niet altijd... Misschien moet ik stoppen met me af te vragen wanneer wel. Misschien zelfs niet meer.
Wat een gevoel om het nieuwe jaar mee te beginnen. Niet gewoon een nieuwe dag.

(By the way, thanks Alanis Morissette en jij, jij en jij - jullie wel!)

(Oh en ja, lees dat van de titel ook eens.)

Leven

Ik heb lang niet geschreven. Waarschijnlijk is dat te wijten aan de kleine wanorde in mijn hoofd. Mijn gedachtewereld situeert zich overal en nergens, in spiralen (die ik niet kan bepalen als op- of neerwaartse) en cirkels.
Meer dan ooit ervaar ik wat 'leven' is. Ik ontdek dat er een verleden bestaat, en dat dat de toekomst soms moeilijk maakt, maar tegelijk leer ik dat er hoop is, en dat zelfs de vervulling ervan irgendwie mogelijk is. Hoop... op meer en beter, of hoop op voortzetting of heropflakkering van bepaalde 'verleden tijden'.
Hoop is er, maar ook zorgen. Zorgen die de hoop met zich meebrengt, of zorgen om de tegenwoordige tijd. Minder om de toekomst, omdat ik me daar nog even buiten houd. (Wel droom en fantaseer ik een beetje, zonder rekening te houden met een eventuele realiteit.)
Impulsieve uitingen van verdriet of angst, plotse huilbuien die niet te stoppen lijken, samen met eindeloze verwijten aan mezelf... dat zijn enkele gevolgen van het besef dat dit misschien wel 'het leven' is. Gelukkig is het er maar een deel van.
Leven is ook mooi. Maar dat leven eenvoudig is, daar ben ik het niet mee eens. En 'bestaan', dat vind ik goed. Ik besta. Ik ben, ik leef. En dat voel ik.

"Het zou een bestaan vol moeilijkheden worden, maar van de aangename soort, moeilijkheden waar we trots op kunnen zijn, die we onder controle kunnen houden en op prijs stellen... als een erfstuk in de familie." (Duizend schitterende zonnen)

Zo kan je het ook bekijken...

Meisje

Ik weet niet goed hoe ik me voel. Hoe goed ik me voel. Niet zo slecht hoor.
En dan komt dat ene lied. En besef ik dat ik beter stop met lezen nu. Stop met schrijven nu. En gewoon... moet gaan slapen, vóór middernacht.
Voor mij gaat het over een meisje.
Maar nog steeds heb ik een nieuwe herinnering nodig bij dit lied. Niet die zovele die er nu zijn.

Nerveus

Ik zit hier maar en de tijd gaat vooruit. Ik zit hier maar! (En slinger mezelf stille verwijten naar het hoofd.)
Ik laat mezelf wenen, terwijl ik luister naar een droevig lied over iets wat ik zelf niet eens meemaak of heb meegemaakt. Maar het zorgt er voor dat de tranen komen, op een moment waarin zoiets wel kan opluchten. (Ik mag me alleen niet inbeelden dat ik dat lied zelf eens zou moeten zingen.)
Ik ben moe en zit vol spanning, kijk om de twee minuten hoe ver het staat en intussen word ik alsmaar zenuwachtiger voor dat ene ding morgen.
Nu zijn er twee mogelijkheden die sowieso de beste zijn: gaan slapen of nog één keer en dan slapen. Ik kies voor de middenweg. (En geen chocolade meer.)
Morgen zal er toch één last wegvallen. Gelukkig. Eindelijk.
En zondag zal ik genieten mitsgaders hem. Mitsgaders. Vanochtend wilde ik een ode schrijven aan dat woord. Dat doe ik bij nader inzien toch niet, maar ik gebruik het wel. (en met hem, heerlijk!)
Omstreeks 14u zal ik neerploffen in de trein. (Oef.)

Vandaag niet

Het valt haar op hoe stil het is in de trein. Maar de ochtendtrein is aangenaam. Na drie stations zet ze haar bagage die op de zetel naast haar stond toch maar op het bagagerek. Ze wacht op hem. Of haar. Maar het wordt alleen maar drukker. Meer komt er niet. Ze heeft nu wel een buurvrouw. Bijna onmerkbaar, want ze is verzonken in een liefdesverhaal, voelt mee met ieder personage, waarvan de karakters volledig uiteenlopend zijn. Om nog maar te zwijgen over de muziek die ze hoort. Maar ze stoort zich niet aan de contrasten. Waarom zou ze, als ze niet eens weet waar ze zichzelf moet plaatsen. Daar denkt ze nu niet over na. De rest van de dag ook niet. Het gaat om praktische zaken vandaag, van hot naar her en plannen maken en ze proberen uitvoeren. Ze stelt zich een dag geen vragen. Is het verdringen, vluchten of net ervoor zorgen dat het piekeren zal verminderen? Ze kan maar proberen, en tracht niet verder te denken dan dat.

Omweg

Stille tranen rollen zachtjes
terwijl ze boos is, op de trein.
Ze had al thuis kunnen zijn
over acht minuten, maar ze heeft nog zeker
een half uur voor de boeg.
Ze wil gewoon naar huis, want het is vrijdag.
Vrijdag wil ze thuis zijn.
Ze staart voor zich uit
en beweegt niet, terwijl de muziek
waar ze naar luistert
ook hoorbaar kan zijn voor anderen
al zijn die niet met veel.
Had ze nu toch maar haar intuïtie gevolgd (en
die andere trein genomen)
maar die vertrouwt ze niet meer.
Spijt komt terug. Spijt over
de dingen die ze beter anders had gedaan.
Ze beseft het
nog maar eens.
Dat ze slimmer had kunnen zijn
en het niet is geweest.
De trein maakt al voor de vierde keer lawaai
het lijkt op een alarm.
Telkens weer wellen er zo veel gedachten op.
Schakel het alsjeblieft uit…
Het dient tot niets. We rijden toch maar door.
Op één spoor. Of zoiets.

Zondagochtend

de felle ochtendzon
verwarmt
door de mist
die door de straten dwaalt
ik luister naar Air
zij zingen over een ster
het voorlicht van m'n fiets staat aan
maar werkt niet
en het is niet nodig
want iedereen ziet me

ik schaam me voor de trein
die zich gewoon een weg
erdoorheen baant
hij eist zijn plaats op
zelfbewust
of is het jaloezie
stiekem mijn eigen verlangen