zondag 19 augustus 2007

A Thing Called Love

Een paar dagen later was er wel wat te beleven op de trein. Meer bepaald op die naar Antwerpen. Het was er eentje met twee verdiepingen, dus natuurlijk sloop ik meteen de trap op naar boven. En naar elke andere trein die langs de mijne kwam, riep ik “haha! kleintje!” en stak ik mijn tong uit. Soms waren er geen tegenliggers en dan zweefde er een man door de gang met een staart, die elk obstakel soepel voorbij walste. Wat heerlijk.
Dat zweven heb ik ook een beetje geprobeerd, zonet op straat. Een twee minuten durende wandeling van het ene huis naar het andere, in de zon. Ik zwaai met het zakje dat ik vast heb, rond en rond en rond. Er hangt een septembersfeer in de stad, of beter, een zondagse bijna-back-to-school-lucht. Ik geniet ervan en wens dat ik ook gewoon weer naar school kan gaan. Nog eventjes doorbijten en dan heb ik vakantie in de mooie negende maand van het jaar en daarna mag ik ook weer.

5 opmerkingen:

Anoniem zei

En dit is dan weer een van die stukjes waar ik van kan genieten en van moet lachen en denken: haaa, die eef is lekker toch mijn vriendinnetje!!!

Anoniem zei

Hmmm. Heerlijk geschreven.
xx

Anoniem zei

lieverd, ik vind het geweldig hoe gij ook zo kunt genieten van die kleine ongelooflijk mooie dingen... zoen

Anoniem zei

Ik vind dit ook een mooi stukje. Maar ben natuurlijk - zal uw bedoeling wel zijn geweest ook - een tikje verward over de zwevende man. :| Hoe? Wat? Wie?
Zalig magisch wel. Blijf zo schrijven :)
Mijn blog licht wat stil als gevolg van wat opgevat kan worden als een auslautverharding: de blok...

Eef zei

'k Zou zo'n schrijfsels als deze eens wat vaker moeten herlezen, om me te herinneren aan mezelf.