Onzichtbaar

een zucht is onzichtbaar
net als de wind
de nacht is onzichtbaar
als de dag begint
onzichtbaar zijn de dingen
die ik kwijt ben
die ik nooit meer vind
maar
met mijn ogen dicht
zie ik alles
wat mijn hoofd verzint

uit: Jij bent de liefste (dank je wel zusje)

Dan vraag ik me af

Heb ik dan iets gedacht dat niet zo is?
Hoe is?
Wel, zo. Je weet wel.
Neen, ik weet niet. Is 'zo' de waarheid dan? Of heb je 'zo' gedroomd?
Neen, ik droom enkel rare verhalen die niet waar kunnen zijn.
Maar dan is 'zo' toch waar? Of toch niet?
Dat vraag ik je nu net.
Hoe kan ik nou weten of wat jij gedacht hebt waar is?
Weet ik niet. Maar iemand moet het toch weten?
Misschien moet je het ontdekken.
Dat kan ik niet.
Waarom niet?
Ik durf niet vragen.
Maar je kan toch zoeken?
Oh ja. Zoeken. Maar wat moet ik zoeken?
Wat je wil vinden.
Oh. Dan moet ik eerst nog eens nadenken.
Nadenken?
Ja, of zoeken... wat ik wil vinden.
Moet ik je helpen?
Je mag.

Franz, du red'st im Fieber

Marie: Dieweil der Tag lang und die Welt alt ist, können viel Menschen an einem Platz stehen, einer nach dem andern.
Woyzeck: Ich hab ihn gesehn.
Marie: Man kann viel sehn, wenn man 2 Augen hat und man nicht blind ist und die Sonn scheint.

- uit Woyzeck, Georg Büchner -

Werkjewoord

Het viel me plots op, gewoon door iets dat ik zei: ik kan best wel als een werkwoord zijn. Die zin klopte toen waarschijnlijk niet eens, maar het leidde me wel tot een aangename gedachtegang. Nu ik deze witte ruimte begin te vullen, strekt mijn blik zich iets verder uit (wat schrijven met een mens kan doen).
Zoals een werkwoord dus. Verschillende personen, enkelvoud of meervoud, de verschillende vormen die het aanneemt in de passende situaties. Helaas wel volgens regeltjes. Ik wil wel een uitzondering zijn, ietwat onregelmatig. Nog persoonlijker, denkend aan de processen die het heeft ondergaan. Regelmatig verkeerd gebruikt, misschien door de vernieuwende maatschappij. Echt? Zeven letters. Vervoeg mij dan maar, alleen is niet wat ik wil.
Untrennbar kan ik wel aannemen, niet einsilbig. Hoeveel mogelijkheden kan ik dan vinden… alleszins niet spelen of zijn.

Terugblik

Geen spijt.
Enkel vele vraagtekens.

Ik hoef het laatste woord niet meer.

Dit gedicht werd voorgedragen in "Vrienden van de poëzie" vandaag.

Zes jaar heeft ze geleerd wat blijven was:
wat ouders deden, en wat dus alles ging doen:
een tafel bij een stoel, nu bij toen.
Het meervoud van geluk was: wij.

Sindsdien heeft ze geleerd wat enkelvoud is.
Zij. Nu weer half van jou, morgen half van mij.

Toen ze acht was, was ze tien.
Eén helft van haar gezicht lief,
de andere liever. Bang om te kiezen
tussen verliezen en verliezen.

Vandaag is ze gewoon twaalf.
Vier ouders, twee echt, twee stief.
Slapengaan moet met eindeloos gezoen.

Ze wint altijd. Ze heeft geleerd wat blijven is.
Wat ouders niet en kinderen wel doen.

-Herman de Coninck-

Vooral de laatste 2 verzen...

De avonturen van een gedicht: http://www.hermandeconinck.be/proza-1.php

Muziek

* Music is a discipline, and a mistress of order and good manners, she makes the people milder and gentler, more moral and more reasonable.
* My heart, which is so full to overflowing, has often been solaced and refreshed by music when sick and weary.
- Martin Luther -

* I think I should have no other mortal wants, if I could always have plenty of music. It seems to infuse strength into my limbs and ideas into my brain. Life seems to go without effort, when I am filled with music.
- George Eliot -