Te vroeg, maar mooi

Dankzij Ambrozijn was het nog meer lente. Ik fietste door de mooie stad, waarvan ik de gezelligheid weer herontdekt had, met Fruitpap in mijn oren. Vrolijker kon het niet zijn.
Iedereen zag eruit als lente. Het voelde als lente. Iedereen was mooi. En alles.
Maar zo ver zijn we nog niet. Nog even wachten, het is nog te vroeg.
En weet je, Zon? Je mag in mijn ogen schijnen.

Kijk

Wanneer zal ik weer schrijven? Zal ik? Zou ik? Nu? Nee, niet nu.
Hoewel haar ogen mij zo veel zeiden. Zo, tussen de vingers van haar handen.
Telkens ik keek zag ik iets anders. En ik hoorde niks. Althans, haar hoorde ik niet.
Ik zou erover geschreven hebben. Maar nu niet. Nee, niet. Wat ik zag was voor mij, wat ze zei, weet ik niet. Wat ze wil zeggen, is zo veel. Of juist helemaal niks.
De ene keer was het eng. Of zo. Ze maakte me bang. Soms een beetje, bij de volgende oogopslag weer meer. De andere keer vroeg ze me om medelijden. Soms smeekte ze. Dan weer was haar blik begrijpend. Ze keek naar me...
Maar haar blik verandert eigenlijk... helemaal niet.
Over iedereen konden we wat zeggen, maar jij werd niet vermeld. Misschien daarom.

Half zes

Het is half zes
en het is nog niet donker

maar toch zou ik graag hebben
dat het sneeuwt.

Doors

“All the doors you have yet seen –and you haven’t seen many –were doors in; here you come upon a door out! The strange thing to you,” he went on thoughtfully, “will be, that the more doors you go out the farther you get in!”
“Oblige me by telling me where I am.”
“That is impossible. You know nothing about whereness. The only way to come to know where you are is to begin make yourself at home.”

Uit Lilith van George McDonald

Als ik het je vraag

zou je dan nog eens willen
dansen met me
wil je nog eens zeggen
dat je van me houdt

ik heb het zo graag

als ik je zie mis ik je
als ik bij je ben mis ik je niet
zo, gelukkig

je bent echt bij me
je bent écht... bij mij

waarom niet nu
vandaag
zomaar, een dag

voor ons

dan zing ik misschien
een lied
voor jou

over...

en dan is het niet
zomaar, een dag

maar wel
de onze

zo veel

en toch... is er dat éne ding,
waar ik niet over kan schrijven...

goed

het kan niet altijd zo zijn
niet altijd wat je verwacht

verwacht geen poëzie
geen sprookjes geen verhaal

eerlijkheid
een beetje
diep in mij

geen geheim
nee nooit
niks verborgen

enkel dromen
niet altijd wat je wil
niet wat ik wil

waarom dan
vragen zoeken

nee ... ja
het gaat wel goed