Omweg

Stille tranen rollen zachtjes
terwijl ze boos is, op de trein.
Ze had al thuis kunnen zijn
over acht minuten, maar ze heeft nog zeker
een half uur voor de boeg.
Ze wil gewoon naar huis, want het is vrijdag.
Vrijdag wil ze thuis zijn.
Ze staart voor zich uit
en beweegt niet, terwijl de muziek
waar ze naar luistert
ook hoorbaar kan zijn voor anderen
al zijn die niet met veel.
Had ze nu toch maar haar intuïtie gevolgd (en
die andere trein genomen)
maar die vertrouwt ze niet meer.
Spijt komt terug. Spijt over
de dingen die ze beter anders had gedaan.
Ze beseft het
nog maar eens.
Dat ze slimmer had kunnen zijn
en het niet is geweest.
De trein maakt al voor de vierde keer lawaai
het lijkt op een alarm.
Telkens weer wellen er zo veel gedachten op.
Schakel het alsjeblieft uit…
Het dient tot niets. We rijden toch maar door.
Op één spoor. Of zoiets.